سروش

ای آنکه علی علی کنی کیست علی؟

                     آنچه که تو وصف او کنی نیست علی

یک روز بزی چنانکه میزیست علی

                    آنگه بیا به من بگو کیست علی

    شهادت مولای متقیان تسلیت باد

آن که با عالم بالا سر و سودا دارد

روزگاری است که ماوی به دل ما دارد

همه عمر دویدیم پی اش بی حاصل

غافل از آن که درون دل ما جا دارد

کار هر کس نبود مرده دلی زنده کند

مگر آن کس دم جان بخش مسیحا دارد

عاشقی در طلب مال ومنالی نبود

عشق مجنون تهی دست تماشا دارد

همه بالند به هر چیزی و من می بالم

به علی(ع)چون که تملک به سماها دارد

شب قدر است و سماوات همه غرق سرور

این چنین شب چو تعلق به تولی دارد

شهد شیرین شهادت چو بدین گونه چشید

جبرئیلش ز علی عجز و تمنا دارد

شب نازل شدن وحی و کرامات علی

هر دو هم در دل و هم دیده ما جا دارد

شعر از محمدرضا شریفی

امام علی (ع) مافوق بشر نبود اما افلاکی فکر می کرد و الهی می زیست. برای درک مقام آن حضرت باید علی را در خود ایشان جستجو کنیم تا به او نزدیک شویم، چنان که در مورد علی هم می توانیم به تعبیر دکتر شریعتی از حضرت فاطمه اشاره کنیم و بگوییم علی، علی است.
امام علی مافوق بشر نبود اما افلاکی می اندیشید و الهی می زیست و خصلت عدل و عدالت چنان با زندگی او در آمیخته بود که می توان گفت علی نماد قاطع عدالت است.
عدل در امام علی چنان قوت داشت که ایشان را شهید عدالت می نامیم چرا که در زندگی گرانبار خود بر عدل و عدالت در زمینه هایی چون مسائل اقتصادی جامعه اعم از بیت المال و مفاسدی که در این عرصه وارد می آمد و پرداخت مهر زنان و موضوعاتی از این قبیل تأکید بسیار داشت و این امر برای بسیاری از دشمنان ناخوشایند بود.
علی (ع) برای برپا داشتن عدالت و قرار دادن هر چیز در جایگاه و پایگاه واقعی خود با هر نفس خود بسیار مبارزه می کرد تا مبادا حقی پایمال و عدالت اجرا نشود.
امیرالمؤمنین علاوه بر آنکه با ایتام بازی می کرد و به خانواده های آنان نان پختن می آموخت در عرصه جنگ و مبارزه نیز جسورانه و شجاعانه وارد می شد.
عدالت درست زمانی مفهوم می یابد که در برقراری و برپایی آن مشقتی بر ما وارد شود بنابراین همواره لازم است که عدل و عدالت را سرلوحه کار خود قرار داده و با اموری که این مفهوم را با مشکل روبه رو می کنند مبارزه کنیم.

سالروز شهادت مولی الموحدین حضرت علی علیه السلام را به تمامی شما دوستداران آن حضرت تسلیت می گوییم.

الهی از بود خود چه دیدم مگر بلا و عناد از بود تــــو همـــه عطا است و وفای به بر پیدا و بکرم هویدا ـ نا کرده گیر کرد رهی و آن کـــن که از تو سزا ـ

الهی نـــام تو مــا را جواز و مهــــــر تو ما را جهــاز ـ

الهی شنــاخت تو ما را امان و لطف تو مـــا را عیـــان ـ

الهی فضـــل تـــو ما را لوادکنف تــــو ما را ئادی ـ

الهی ضیعفان را پناهی قاصدان را بـــر سراهی مومنـــــان را گواهی چه بود که افزوئی و نکاهی؟

الهــــی چه عزیز است او که تو او را خواهی در بگریزد او را در راه آرئی طوبی آنکس را را کـــه تو او رایی ـ آیا که تا از ما خــــود کرائی؟

کریمــا گرفتار آن دردم که تو درمان آنی ـ بنده آن ثنا ام که تو سزای آنی من در تو چه دانم؟ تو دانی ـ تو آنی که گفتی من آنم آنــی ـ

الهی نمی توانم که این کار بیتو بسر بریم نه زهره آن داریم که از تو بسر بریم ـ هر گه که پنداریم کهه رسیدیم از حیرت شمارواسر بریم ـ

خـــــداوندا کجا باز یابیم آنروزکه تو ما را بودی و ما نبــودیم تا باز به ان روز رسیم میان آتش و دودیم اگـــر بدو گیتی آنروز یابیم پر سودیم ور بود خود را در یابیم به نبــود خود خشنودیم ـ